PJM - Polski Język Migowy
Polski język migowy (PJM) to język wizualno-przestrzenny, którym posługuje się polska społeczność Głuchych. Pierwsze wzmianki na jego temat (także próby analizy i słowniki) pojawiają się w drugiej dekadzie XIX wieku - w roku 1817 ks. Jakub Falkowski otworzył w Warszawie Instytut Głuchoniemych i Ociemniałych, dając tym samym osobom niesłyszącym możliwość edukacji w ich naturalnym języku. PJM nie jest genetycznie w żaden sposób związany z polszczyzną. Należy odróżnić go także od systemu językowo-migowego (SJM) - powstałego w latach 60. XX wieku subkodu polszczyzny, sztucznego języka pozbawionego własnej gramatyki i będącego przełożeniem języka polskiego na system znaków wizualnych. PJM jest językiem naturalnym, powstałym na drodze rozwoju historycznego, zróżnicowanym społecznie i geograficznie. Artykulatorem jest w nim ciało osoby migającej. Językowy (gramatyczny) status posiadają w PJM czynniki, które w językach fonicznych pozostają na zewnątrz systemu gramatycznego, takie jak mimika, pozycja ciała, pantomima.